Portal poświęcony św. Andrzejowi Boboli

W 1922 r. w Krynicy Ida Kopecka, mająca 46 lat i dotkniętą chorobą kości, poddała się niefortunnej kuracji promieniami Roentgena. Wskutek tego doznała ciężkich oparzeń skóry na brzuchu. Jedna z ran, o długości 15 cm i szerokości 12 cm, była otwarta i sączyła się z niej cuchnąca, gęsta ropa. Lekarze uznali te oparzenia za nieuleczalne, a nawet za śmiertelne. Znajomy jezuita dał kobiecie relikwie bł. Andrzeja Boboli i przyrzekł odprawić nazajutrz mszę św. o uzdrowienie za jego przyczyną. "Przyłożyłam relikwie do ciała obok rany, przyklękłam i pomodliłam się krótko: bł. Andrzeju Bobolo, uproś mi uzdrowienie, o ile to jest zgodne z wolą Bożą" – opisała później. Po przyłożeniu relikwii Ida Kopecka natychmiast wyzdrowiała. Od razu była zdolna udać się do kościoła. Obejrzała chore miejsce i nie zauważyła już żadnej rany. Rękami wyczuła, że miejsca, w których niedawno miała wrzody, pokryte są skórą. Zdarzenie to zostało uznane za przekraczające siły natury. Był to jeden z dwóch cudów potrzebnych do kanonizacji św. Andrzeja Boboli.